Hanha, otly! Seni menden ogurlan…

Gözlerimden duýmadyňmy söýgümi,
Ýa-da bilmediňmi harplaryn sepläp?!
Günä mende, ýeri, neçün öňüňde
Ýalbarmadym şo gün owadan gepläp.

Sözlerim sünnäläp «Söýäý» diýmedim,
Gorkdum, birden seni aldaryn öýdüp.
Söýgi çuň bolanda beýan etmek kyn,
Ýöntem duýgulary bolýandyr aýdyp.

Owadan sözlere ýesir düşeňde
Duýup galdym bagtsyz bolup doglanym.
Gel, gör, yşkdan terkidünýä bolanny,
Seni söýýän diýmän, söýen oglanyň.

Menzil

Soňky günler ýygalypdyr gatnamam,
Ugursyz kalp bile otly menzile.
Şol ýerde çalyndy iň soňky mukam,
Hem gözden ýaş akdy söýgiň deňzine.

Ýüregmi ugradyp Murgaba tarap,
Dolandym ýüreksiz öýmüze bakan.
Seň münen otlyňa biperwaý garap,
Şonda çyn bagtymdan aýryldymmykam?

Hanha, otly!
Seni menden ogurlan,
Ynha, menzil!
Täleýdir-dä köýmede.
Aýrylanlar ýyllar geçip dolanýar,
Sen şonda bir duşmaweri öýmede.

***

Ýüregmiň çalt urmasyna,
Käte wagtyň durmasyna,
Saýrak dilmiň dymmasyna
Sen sebäp!

Goşgy ýazsam galamyma,
Düşüp söýgiň bulagyna,
Başga ýigit bolanyma
Sen sebäp!

Uýalyp, habar gatmasam,
Dünýäde karar tapmasam,
Köçäňizden kän gatnasam,
Sen sebäp!

Öýtme beýle bir ýeňlesem,
Sende gözüm kän eglesem,
Maňa düşünip bilmeseň,
Men düşündirip bilmesem,
Kim sebäp?

Tirkişmyrat NURÝAGDYÝEW.